Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΛΟΥΡΔΗΣ

Τα "χτυπήματα" ήταν σκληρά αλλά δεν έχασε την ισορροπία της, ως άνθρωπος.

Οι δυσκολίες της εποχής ήταν κυρίως, οι ασθένειες και από αυτές, δεν ξέφυγε ούτε εκείνη. Σύμφωνα με όσους την γνώριζαν από τα γεννοφάσκια της, το λεπτεπίλεπτο πλάσμα που δεν ήθελαν να αφήσουν από την αγκαλιά τους, είχε δυσκολία στην αναπνοή και κάθε λόγο, να χάνει το κέφι και τη ζωντάνια της. Δεν συνέβη, ποτέ. Η μικρή Bernadette είχε πάντα, χαρούμενη διάθεση. 

Στο στρογγυλό, ροδαλό προσωπάκι της, ξεχώριζαν τα πανέμορφα μάτια που κοιτούσαν τους πάντες, με καλοσύνη. Αυτήν την καλοσύνη, μαζί με την απλότητά της, αναγνώριζαν όλοι.

Ακόμη κι όταν με τα οράματά της προκάλεσε το αμέριστο ενδιαφέρον τόσων ανθρώπων, η προσωπικότητά της, δεν άλλαξε. 

Παρέμενε ταπεινή, αν και συνειδητοποιούσε τη μεγάλη τιμή που της έγινε.

 

Η εμφάνιση της Παναγίας σε εκείνη, την οποία τελικά αποδέχθηκε και επίσημα η Καθολική Εκκλησία, ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση που θα μπορούσε να έχει.

Όσα αποκόμισε από τους δασκάλους της, τη βοήθησαν να καταλάβει το "ειδικό βάρος" της εμπειρίας. 

Οι μαθησιακές δυσκολίες που είχε, την εμπόδιζαν να παρακολουθεί την Κατήχηση και τα άλλα μαθήματα στο σχολείο.

Δεν μπορούσε να διαβάσει αλλά αντιλαμβανόταν το νόημα, όταν της το επεξηγούσαν. Χρειαζόταν επεξηγήσεις για πολλά όμως για τα σημαντικά, ήταν εκείνη, η καθοδηγήτρια.

Με το πνεύμα και την πίστη της, καθοδήγησε μέχρι και τα τριανταπέντε της χρόνια, οπότε και πέθανε, όλους όσοι βρέθηκαν στον δρόμο της.

 

Ο μοναχικός βίος της, δεν εξέπληξε όσους γνώριζαν τη δική της ιστορία και της οικογένειάς της. Η κατάσταση της υγείας της, που έτσι κι αλλιώς ήταν ιδιαίτερα επιβαρυμένη, καταπονήθηκε ακόμη περισσότερο, όταν το 1855 προσβλήθηκε από χολέρα.

Η ευτυχία που γνώρισε στο "Mill of Happiness" έγινε δυστυχία, όταν για δύο χρόνια, από το 1856 μέχρι το 1858, αναγκάστηκε να ζήσει μαζί με την οικογένειά της σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, δεκαέξι τετραγωνικών.

Λιμοκτονούσαν, για χρόνια και οι προσπάθειες επιβίωσης έφεραν τους γονείς της, στα όριά τους.

Εξαθλιωμένοι, έκαναν οποιαδήποτε εργασία μπορούσαν, για να προσφέρουν μιά μπουκιά ψωμί στα τέσσερα παιδιά τους.

 

Η Bernadette, λοιπόν, γνώριζε τον πόνο και είχε τη δυνατότητα και την ικανότητα, να προσφέρει το βάλσαμο.

Στο Congrégation des Sœurs de la Charité de Nevers, το απέδειξε, έμπρακτα. Εκεί, όπου φρόντιζε ανθρώπους "πληγωμένους" από ασθένειες, συνανθρώπους της, που αναζητούσαν τη λύτρωση της ψυχής τους.

Αγόγγυστα, ικανοποιούσε την ανάγκη τους και πάλευε μαζί τους. Η θλίψη, γινόταν χαρά με το άγγιγμα, τα λόγια της.

Η Bernadette, ήταν η εκλεκτή της Παναγίας κι έκανε, ό,τι Της ζητούσε.

Αυτή, την καθοδηγούσε ακόμη κι όταν δεν παρουσιαζόταν ως οπτασία μπροστά της.

Η ανεξάντλητη πηγή, καθόριζε και τη δική της, ανεξάντλητη αγάπη.

Αυτή πρόσφερε κι αυτή προσφέρει ακόμα και μετά από τον θάνατό της.

 

Η αγιοποίησή της, από την Καθολική Εκκλησία ικανοποίησε το κοινό αίσθημα, για την προσφορά της.

Ο Πάπας Πίος ΧΙ ανακήρυξε την αγιότητά της, στις 8 Δεκεμβρίου του 1933. Τα λόγια, που ακούστηκαν στην Αγία Έδρα για τη δοκιμασμένη από τη ζωή Bernadette, μίλησαν, στις καρδιές όλων.

 

"Στην τιμή της Αγιοτάτης και Αδιαίρετης Τριάδας, για τη δόξα της Καθολικής Πίστης και στην επαύξηση της Χριστιανικής Πίστης, με την εξουσία του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, των ευλογημένων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και τη δική μας, μετά από μακρόχρονη διαβούλευση, επικαλούμενοι συχνά τη Θεία Φώτιση, τη συμβουλή των αδερφών μας Καρδιναλίων της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας, των Πατριαρχών, των Αρχιεπισκόπων και επισκόπων, ανακηρύττουμε και ορίζουμε Αγία, την ευλογημένη Marie-Bernard Soubirous και την καταγράφουμε στην Λιτανεία των Αγίων, δηλώνοντας πως η ανάμνησή της, θα εορτάζεται ευσεβώς στην Εκκλησία του Κόσμου στις 16 Απριλίου κάθε χρόνου, την ημέρα της ουράνιας γέννησής της. Στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος."

 

Το πλήθος, μετά την ανακήρυξη της Bernadette σε Αγία, έψαλλε εκτός τελετουργικού το Ave Maria.